2012 - Londen
Londen 2012
De Olympische Spelen van 2012 werden in Londen gehouden. De voorbereiding verliep voortreffelijk, een jaar voor de start al was de infrastructuur al volledig klaar. De stad had zelfs al een overnemer gevonden voor het Olympische dorp na de Spelen.
Ook in Londen werd niet op een penny meer of minder gekeken. Verschillende achtergestelde buurten en oude industrieterreinen werden volledig geherwaardeerd. Blikvanger was het splinternieuwe 269 miljoen pond kostende Acquatic Centre, een prachtig staaltje hedendaagse architectuur.
26 sporten op het programma met in totaal 39 disciplines. De organisatoren hadden 28 sporten voorgesteld, maar het IOC aanvaardde baseball en softball niet meer.
Amper drie
Sedert het begin van de moderne Olympische Spelen in 1896 namen slechts drie landen aan alle edities deel: Griekenland, Groot-Brittannië en Australië. De Britten waren de enigen die op elke editie minstens een gouden medaille wonnen.
Milieuvriendelijk
Het Olympisch Park hield ook 45 ha wildleven in, met 525 vogelhuisjes en 150 vleermuishuisjes. De lokale waterwegen en hun oevers werden verbeterd. Ook aan hernieuwbare energie werd gedacht, zo werden er in het Olympisch park zonnepanelen geplaatst en voorzag men de mogelijkheid om energie te winnen uit afval. De verpakking van fastfoot, sandwichboxen en de drankkartons werden speciaal voor de Olympische Spelen uit composteerbare materialen vervaardigd. Na gebruik konden ze dan voor de productie van hernieuwbare energie dienen.
Sponsoring
De organisatie aanvaardde de sponsoring van chemiereus Dow Chemical Company, maar kreeg daarvoor bakken kritiek over zich heen. Mensenrechten activisten vewezen naar de vervuiling in het Indische Bhopal, waar in 1984 2259 doden vielen tijdens een gaslek bij dochteronderneming Union Carbide, maar waar de bodem ook nog altijd niet gesaneerd was. Mocht niet baten, de organisatie behield het vertrouwen in zijn sponsor.
Chariots of Fire
Als onderdeel van de officiële viering ging twee weken voor de opening van de Spelen in honderd Britse cinemazalen een vernieuwde, gedigitaliseerde en herwerkte versie van 'Chariots of Fire' in première. Gelijktijdig was er in het Londense Hampstead Theatre ook de première van een toneelvoorstelling met hetzelfde onderwerp. In 1981 won de oorspronkelijke prent vier Oscars, waaronder die van beste film. De prent toonde het waar gebeurde verhaal van de voorbereiding en deelname van de Britse atleten Eric Liddell (1902-1945) en Harold Abrahams (1899-1978) aan de Spelen van 1924 in Parijs. Lidell haalde toen goud op de 400 en brons op de 200m, Abrahams schreef de 100m op zijn naam. De prachtige muziek van de Griekse componist Vangelis (1943-) werd tijdens de openingsceremonie als begeleiding van het vuurwerk gespeeld.
Verslaggeving
Sedert Barcelona 1992 werd de digitale Panasonic technologie voor de tiende keer als officieel opnameformaat gebruikt. De BBC coördineerde vijfduizend uitzenduren, voor de Verenigde Staten waren de televisierechten in handen van NBC, die de helft van de kostprijs van die uitzendrechten ophoestte. Via YouTube waren de hoogtepunten van de Spelen wereldwijd op internet te zien.
Te lang of te kort?
De organisatie besliste om de nationale hymnes tot een minuut in te korten, kwestie van tijdwinst. Een goede zaak voor het nationaal lied van Uruguay, dat meer dan zes minuten duurde, een slechts zaak voor dat van Uganda, dat amper vijftig seconden weerklonk.
The biggest loser
De Amerikaanse gewichthefster Holley Mangold (1989-) eindigde tiende bij de superzwaargewichten. Op zich geen vermelding waard, als ze na de Spelen niet aan het TV-programma 'The biggest loser' had meegedaan, waar ze erin slaagde om 96 kilo af te slanken, of 27,35% van haar oorspronkelijk lichaamsgewicht. Na zeven afleveringen moest ze het programma verlaten, de winnares viel zo maar eventjes 59,26% af, zeggen en schrijven 155 kilo
Playboy
Nog voor aanvang van de Spelen deden vijf Duitse deelneemsters van zich spreken met een fotosessie in Playboy. Schutster Beate Gauß (1984-), hockeyspeelster Christina Schütze (1983-), zwemster Angela Maurer (1975-), schoonspringster Christin Steuer (1983-) en turnster Regina Sergeeva (1994-) waren in de Duitse editie van het blootblad in Eva's kostuum te bewonderen.
Veiligheid
De Britten zetten ook alles in op veiligheid. Zo werd op een appartementsblok met zevenhonderd inwoners een afweergeschut voor raketten geplaatst. Bovendien lag er een heus vliegdekschip op de Thames.
Mascotte
De officiële mascottes Wenlock en Mandeville, een soort ruimtewezens met één oog, droegen het embleem van de Spelen op hun borst. De naam Wenlock komt van het plaatsje Much Wenlock in Shropshire, waar Pierre de Coubertin (1863-1937) de lumineuze inval kreeg om de Olympische Spelen nieuw leven in te blazen. Beide mascottes waren eigenlijk een afbeelding van twee druppels vloeibaar staal.
Sorry, samen slapen mocht niet
Als preventie deelde het IOC 75.000 condooms uit, maar het Australische echtpaar Russel Mark (1964-), in 1996 nog goud in het kleiduifschieten en Lauryn Mark (1980-), die meedeed aan het skeeleren, moest apart slapen.
De condooms werden overigens gretig gebruikt. Hope Solo (1981-) de doelvrouw van de Amerikaanse voetbalploeg verkondigde aan de Amerikaanse sportzender ESPN dat het er op de Olympiade nogal vlotjes aan toeging.
"Ik heb sporters gezien die sex hadden in de buitenlucht, op de weide of tussen de gebouwen. Zelf heb ik het bed gedeeld met een beroemd persoon."
Naar madam gaan mocht niet
Omdat hij buiten het Olympisch dorp vlug een bezoekje bracht aan zijn vrouw mocht Kim Collins (1976-) van de eilandengroep Saint Kitts and Nevis van het eigen Olympische Comité niet aantreden in de reeksen van de 100m. Als je zoveel medaillekansen hebt kan je je het als comité van nauwelijks 40.000 inwoners uiteraard veroorloven om de derde van het WK te straffen.
"Ik zou meer geluk gehad hebben als ik met een of andere ‘chick’ was uitgegaan en op tijd terug thuis was geweest," zei Collins in een interview met BBC Radio 5. "Ze vragen me om mijn vrouw te verlaten voor mijn team, dat zal niet gebeuren. Zo eindigt het hier met een heel trieste noot."
Belgische medailles
Op de eerste dag al veroverde judoka Charline Van Snick (1991-) brons in de categorie tot 48kg.
De 701,2 punten in de 50 meter liggend karabijn schieten leverden de Luikse schutter Lionel Cox (1981-) het zilver op.
De Oostvlaamse zeilster Evi Van Acker (1985-) won brons in de Laser Radial klasse.
Voor het eerst
Voor het eerst boksen voor vrouwen op het programma, met veertig dames in vijf verschillende gewichtsklassen.
Voor het eerst vaardigde iedere natie minstens een vrouwelijke deelneemster af.
Ruta Meilutyte (1997-) schonk Litouwen een eerste gouden medaille. De 15-jarige won de 100m schoolslag en veegde met een chrono van 1.05.21 in de halve finale het Europees record van de tabellen. Afgesnoept van de Russische Joelia Jefimova (1992-), die in 2009 op het WK van Rome aantikte na 1.05.41. Meilutyte trainde in het Engelse Plymouth College waar Joe Rudd haar coach was.
Erick Barrondo (1991-) won de allereerste Olympische medaille ooit voor Guatemala. In de 20km snelwandelen haalde hij zilver en uitte hij zich na zijn tweede plaats als vredesboodschapper:
"Als morgen iemand zijn geweer of zijn mes omruilt tegen een paar sportschoenen om te trainen, ben ik de gelukkigste mens ter wereld."
Zijn geluk kende echter geen verlengstuk in de 50km, toen hij mee aan de leiding was werd hij, onterecht volgens velen, uitgesloten voor lopen, al bewijst de foto dat de latere Russische winnaar Sergey Kirdyapkin (1980-) de grond met geen van beide voeten raakte.
Hamadou Djibo Issaka (1977-) uit Niger had nog nooit een roeiwedstrijd van dichtbij gezien, maar nam toch deel aan de enkel scull, waarin hij 33ste en laatste eindigde op ruim twee minuten van de Australische winnaar Mahé Drysdale (1978-). Het publiek droeg hem echter op handen waarop hij verklaarde.
"Techniek heb ik niet, enkel kracht. Maar ik ben zo blij dat ik als eerste van mijn land op Olympische Spelen mag deelnemen aan een roeinummer. Eens terug in Niger ga ik nog harder werken om iets te presteren in deze sport."
De meest succesvolle atleten
De Verenigde Staten waren de grote slokop van deze Spelen met 104 medailles, waarvan 46 gouden. China verzamelde er 88 met 33 keer goud en op rang drie een verrassend Groot-Brittannië dat 65 keer het podium beklom en liefst 29 keer het hoogste schavotje.
Michael Phelps (1985-) kondigde enkele maanden voor de Spelen aan dat hij zijn sportcarrière na Londen zou stoppen. Hij was dan ook vastberaden om dat in schoonheid te doen en had slechts een doel voor ogen, zijn stunt van vier jaar voordien herhalen. In Beijing plukte de Amerikaan toen acht gouden medailles, in Londen was het wat minder maar zwom hij zich toch in de annalen. Met zijn teammaats won hij de 4 x 200m vrije slag, zijn negentiende Olympisch eremetaal en daarmee deed hij beter dan het record van de Russische turnster Larissa Latynina (1934-), die achttien plakken won. Enkele dagen later was hij met 1.54.27 de snelste op 200m wisselslag, niet alleen zijn twintigste medaille maar ook de zestiende gouden en derde op rij in dat nummer. Dat deed geen enkele zwemmer hem ooit voor, enkel de Australische Dawn Fraser (1937-) en de Hongaarse Krisztina Egerszegi (1974-) lukten die stunt ooit bij de vrouwen. Ook de 100m vlinderslag trok hij naar zich toe, de 21ste medaille en zeventiende gouden. Op de slotdag won Phelps met het estafetteteam ook de 4 x 100m wisselslag, het achttiende goud en de 22ste medaille. Hiervoor werd hij apart gehuldigd, na afloop van de medaille uitreiking werd hij terug op het podium geroepen en kreeg hij van de FINA een mooi beeldje als bekroning voor zijn fantastische carrière. Buiten die Olympische medailles haalde 'The Baltimore Bullet' ook 26 wereldtitels en verbeterde hij 37 wereldrecords. Zijn dankwoord was kort maar krachtig:
"I finished my career how I wanted to."
vrij vertaald
"Ik eindigde mijn carrière zoals ik het wilde."
De Amerikaanse Missy Franklin (1995-) prikte met 2.04.06 een nieuwe wereldtijd 200m rugslag op de tabellen, 75/100ste beter dan Kirsty Coventry (1983-) op het WK in Rome. Later veroverde ze ook nog eens goud in de wisselslagestafette, de 100m rugslag en de 4 x 200m vrije slag plus brons in de 4 x 100m vrije slag, waarmee ze de meest succesvolle zwemster van deze Spelen werd. Niet voor niets kreeg ze van het FINA Aquatics World magazine de eretitel 'Missy the Missile'.
Usain Bolt (1986-) was de eerste in de Olympische geschiedenis die zijn titels 100 en 200m met succes kon herhalen. De Jamaicaan liet een verpletterende indruk na en zette ontzettend scherpe chrono's neer. De 100m was goed voor 9.63, de tweede snelste tijd ooit, amper 5/100ste boven het eigen wereldrecord. De 200m gaf een chrono van 19.32, het eigen wereldrecord van 19.19 hield echter stand. Showman als hij was deed hij na aankomst van die dubbele hectometer nog vlug vijf push-ups. Op het podium van dat laatste nummer Jamaica boven, Yohan Blake (1989-), ook al zilver op de 100m, werd tweede met 19.44 en Warren Weir (1989-) derde met 19.84. Mooi om zien was hoe Bolt de jonge kerels na aankomst in zijn armen sloot. Later won Bolt samen met Nesta Carter (1985-), Michael Frater (1982-) en Yohan Blake (1989-) de 4 x 100m in een fabuleuze wereldtijd van 36.84
27 jaar later
De Amerikaanse vrouwenploeg Tianna Madison (1985-), Allyson Felix (1985-), Bianca Knight (1989-) en Carmelita Jeter (1979-) won de 4 x 100m in 40.82 en daarmee sneuvelde het 27 jaar oude wereldrecord van de voormalige DDR. In oktober 1985 had het kwartet Silke Gladisch (1964-), Sabine Günther (1963-), Ingrid Auerswald (1957-) en Marlies Göhr (1958-) 41.37 afgeklokt in het Australische Canberra. Allyson Felix won ook goud op de 200m en was met het Amerikaans viertal de beste in de 4 x 400m. Carmelita Jetter van haar kant finishte als tweede in de 100m en haalde brons in de 200m.
Huwelijksaanzoek
Tijdens de basketwedstrijd van de halve finale tussen Rusland en Frankrijk wezen de collega's van de Franse speelster Isa Yacoubou (1986-) naar de tribune. Daar stond haar vriendje met een bordje 'Wil je met me trouwen'. Yacoubou barstte in tranen uit en riep "Oui". Frankrijk won het duel met 64-81, maar moest in de finale tegen de Verenigde Staten met 86-50 de duimen leggen.
Controverse in het schermen
Na haar gevecht met de degen in de halve finale tegen de Duitse Britta Heidemann (1982-) diende de coach van de Zuid-Koreaanse schermster Shin A-Lam (1986-) een klacht in omdat de winnende treffer na het eindsignaal kwam. Ongelofelijk maar waar de chrono werd door een 15-jarige Britse vrijwilliger bediend. Shin moest op de piste blijven terwijl de scheidsrechters de videobeelden bestudeerden en de klacht uiteindelijk verwierpen. Daarop barstte de Koreaanse in tranen uit en weigerde ze de speciale medaille die de organisatoren haar als troost aanboden. De Duitse won zilver, nadat ze vier jaar voordien in Beijing het nummer had gewonnen.
Geen hoofddoek? Geen wedstrijd
Wojdan Shahrkhani (1996-) uit Saudi-Arabië dreigde met opstappen als ze haar hoofddoek niet mocht ophouden tijdens de wedstrijd. De judoka kreeg het fiat van het IOC, maar werd in de reeksen door Melissa Mojica (1983-) uit Puerto Rico al na 82 seconden gevloerd.
Oeps, kleine vergissing
Nog voor aanvang van hun partij tegen Columbia verlieten de Noord Koreaanse voetbalspeelsters het veld. De organisatoren toonden bij de ploegevoorstelling immers de Zuid-Koreaanse vlag op het grote elektronisch scherm. Met een uur vertraging en na uitgebreide verontschuldigingen werd de wedstrijd toch gestart.
Na de 800m diskwalificeerde de wedstrijdjury de Duitse zevenkampster Lilli Schwarzkopf (1983-) omdat ze haar baan zou verlaten hebben. Protest vanuit het Duitse kamp en controle van de videobeelden wees uit dat niet zij maar de Russin Kristina Savitskaya (1991-) de baan verlaten had. Klein foutje? Waarschijnlijk niet want de Russin liep met gele spikes, de Duitse die tenslotte zilver haalde met witte.
In het hamerslingeren landde de worp van de Duitse Betty Heidler (1983-) voorbij de 75 meter. Op het bord verscheen echter 72m34. Na Duitse protest werd de afstand manueel nagemeten en bleek dat Heidler 77m12 geworpen had, wat haar brons opleverde.
Een ware vloedgolf aan protesten van verontwaardigde kijkers bij TV-zender NBC na het goud van de Afro-Amerikaanse Gabrielle Douglas (1995-) in het turnen. De Amerikaanse zender zond meteen na die overwinning namelijk een publiciteit uit voor de serie 'Animal Practice' waarin een aap verschillende turnoefeningen deed.
Bij de bantamgewichten stond de Tunesische gewichtheffer Khalil El Maaoui (1988-) op rang twee na het onderdeel trekken en had hij, omdat hij de betere stoter was, mooie vooruitzichten op het goud. Hij vroeg een aanvangsgewicht van 148 kg. Toen hij op het podium stapte kreeg hij de halter echter niet omhoog, per ongeluk had zijn trainer namelijk 158 kg aangevraagd.
Moeilijke keuzes
Op de Spelen van 2000 vertegenwoordigde hink-stap-springster Yamile Aldama (1972-) Cuba, de twee volgende edities sprong ze voor Soedan en in 2012 nam ze deel voor Groot-Brittannië. Ze deed het verre van slechts, hoewel ze in 2008 gediskwalificeerd werd in Beijing eindigde ze in 2000 als vierde in Sydney, in 2004 in Athene en in 2012 in Londen telkens als vijfde. Als klap op de vuurpijl kondigde ze in 2013 aan dat ze voor Schotland gekozen had, waarmee ze de enige atlete werd die voor vier verschillende naties uitkwam.
Sorry, vliegen mag niet meer
Nur Suryani Mohd Taibi (1982-) werd door het Olympische Comité van Maleisië geselecteerd voor de 10m met luchtkarabijn. Ze kon zich niet voor de finale plaatsen, maar omdat ze bijna 35 weken zwanger was mocht ze van de luchtvaartmaatschappij niet meer het vliegtuig in voor de terugreis.
Beenbreuk? En dan?
De Amerikaan Manteo Mitchell (1987-) hoorde zijn been kraken tijdens de reeksen van de 4 x 400m, maar liep toch door waardoor de Amerikanen de finale haalden. Enkele dagen voordien was hij in het olympisch dorp van de trap gevallen en nu begaf zijn kuitbeen het. Een ongelofelijke prestatie.
Dat deed pijn
In het gewichtheffen bij de middelgewichten lukte de Zuid-Koreaanse titelverdediger Sa Jae-Hyouk (1985-) een mooie 158 kg bij de eerste poging. Bij de tweede liep het echter mis, toen hij het gewicht van 162 kg wilde stoten ontwrichtte zijn elleboog en moest hij afgevoerd worden.
De oudste
De Canadese ruiter Ian Millar (1947-) was aan zijn tiende Olympiade toe, maar met zijn 65 jaar was hij nog niet de oudste deelnemer. De Japanner Hiroshi Hoketsu (1941-) blies in maart 71 kaarsjes uit.
Onwettig, maar allez
Omdat er volgens de wetten van het Verenigd Koninkrijk bepaalde schietevenementen verboden waren, werd er tijdens de Spelen een speciale reglement voorzien zodat die onderdelen niet onwettelijk zouden zijn.
Moedwillig verliezen verboden
Hun optreden in het badminton was zo opvallend en stuntelig, dat de menigte de speelsters uitjouwde en de scheidsrechters moesten ingrijpen. Alles begon toen de Chinese topspeelster Wang Xiaoli (1989-) en ploegmaat Yu Yang (1986-) al hun opslagen in het net sloegen en eenvoudige volleys misten. Al zeker van een plaats in de volgende ronde wilden ze daarin tegen de Zuid-Koreanen Kyung Jung-Eun (1990-) en Kim Ha-Na (1989-) spelen en niet tegen de landgenoten Tian Qingand (1986-) en Zhao Yunlei (1986-). Als die strategie gewerkt had, won China goud en zilver.
Het andere Zuid-Koreaanse paar Ha Jung-Eun (1987-) en Kim Min-jung (1986-) trachtte tegen de Indonesische Meiliana Jauhari (1984-) en Greysia Polii (1987-) op zijn beurt een nederlaag te orkestreren om op die manier Yu en Wang als tegenstrevers in de kwartfinale te ontlopen. Maar ook het Indonesisch paar had dezelfde bedoeling en probeerde de ontmoeting kost wat kost te verliezen. De menigte en de TV reporters waren razend. De Badminton World Federation reageerde hard door de speelsters uit het tornooi te schoppen en motiveerde die beslissing dat de acht "niet hun best deden om te winnen en dit op een duidelijk beledigende en schadelijke manier voor de sport."
Ruim winnen ook verboden
Na hun verpletterende 156-73 zege tegen Nigeria beschuldigde men de Amerikaanse basketters van onsportief gedrag omdat ze de intentie zouden gehad hebben om een record neer te zetten. De Amerikanen verdedigden zich dat het nooit de bedoeling was hun tegenstrever te vernederen en dat ze zelfs verdedigend hadden gespeeld. Mike Krzyzewski (1947-), sedert 1980 met 13 titels en en 21 finales onafgebroken coach van het basketteam van de Duke University, ontkende de laster:
"Je moet binnen de 24 seconden een shot nemen en onze schoten troffen toevallig allemaal raak.”
Buiten dat van de hoogste score ooit verbeterden de Yankees ook nog een ander record. Met 83 punten verschil deden ze beter dan het Superteam met Michael Jordan (1963-), dat in 1992 de Cubanen met 79 punten verschil had geklopt.
Beetje verwaand
De uitschakeling van torenhoog favoriete Jordyn Wieber (1995-) voor de individuele turnfinale all-round zat haar Amerikaanse coach hoog, zeer hoog. Hij oordeelde dat het behoud van het Olympisch competitieformaat een ‘onrechtvaardigheid’ was. De 17-jarige regerend wereldkampioen en aanvoerster en ster van de Amerikaanse ‘Fabulous Five’ verspeelde haar titelkansen door enkele domme foutjes die haar 1/10de van een punt kostten, waardoor ze na haar teammaatjes Aly Raisman (1994-) en Gabrielle Douglas (1995-) op de derde plaats strandde. Omdat ieder land slechts twee turnsters in de finale mocht hebben, viel Wieber dus af.
"We kennen de regel van twee per land en we gaan niet kleingeestig doen, maar toch is het moeilijk om uitleggen hoe de wereldkampioene geen kans krijgt om haar droom in vervulling te laten gaan, enkel en alleen omdat haar land nu eenmaal ongelooflijk sterk is," postte coach John Geddert (1957-) op Facebook. "De stekeligheid van dit onrecht is pijnlijk en voor de goede orde: ik heb deze opinie keer op keer geuit.... Een atleet of een land bestraffen voor zijn 'uitmuntendheid' is niet in de geest van de sport en zeker niet in de geest van Olympische Spelen."
Klucht
Bij de bantams ging Məhəmməd Əbdülhəmidov (1986-) uit Asserbeidjan in de derde en laatste ronde van zijn bokskamp tegen de Japanner Satoshi Shimizu (1986-) zesmaal tegen het canvas, maar toch riep ringrechter Ischanguli Meretnijasow uit Turkmenistan hem tot winnaar uit. Het oordeel werd door de organisatie herroepen en de scheidsrechter werd samen met de official Aghajan Abijew uit Asserbeidjan huiswaarts gestuurd. De Japanner veroverde tenslotte brons.
De deelname van professionele sporters aan Olympische Spelen werd vanaf het begin gecontesteerd, Wielrenner Aleksandr Vinokourov (1973-) deed er alles aan om de criticasters gelijk te geven. De Kazak werd al eens twee jaar voor doping geschorst, bovendien zou hij de winst in Luik-Bastenaken-Luik van 2010 met 150.000,- Euro hebben afgekocht van medevluchter Aleksandr Kolobnev (1981-). In Londen was er blijkbaar een herhaling van dat scenario. In de laatste rechte lijn naar de aankomst zagen de kijkers hoe Vinokourov een gesprekje had met medevluchter Rigoberto Uran (1987-) en hoe de Columbiaan daarop een kort hoofdknikje gaf. Enkele seconden later spurtte de Kazak rechts weg van de Columbiaan, die op dat ogenblik toevallig naar links keek en daarna te laat reageerde. Een overwinning met een reukje, zoveel was zeker.
De Britse sprinter Philip Hindes (1992-) verkondigde heel fier dat hij zich in de ploegenfinale tegen de Fransen met opzet had laten vallen. De koerscommissarissen gaven toe dat ze het doorhadden, maar dat ze enkel de reglementen konden toepassen en de reeks moesten herstarten. De Britten wonnen uiteindelijk ook het goud.
"We hadden een slechte start, dus ik moest me wel laten vallen om een nieuwe start uit te lokken," zei Hindes tegen verslaggevers. “Ik heb het met opzet gedaan, het was echt gepland.”
Op de persconferentie na de race krabbelde hij echter terug en verklaarde hij dat hij de controle over zijn fiets verloren had.
Schol
Net voor de start van de 100m wierp een dronken toeschouwer een bierflesje naar de klaarstaande sprinters. En dat heeft hij geweten, want nog voor hij door bewakers krachtdadig van tussen de toeschouwers was geplukt, verkocht de achter hem zittende Nederlandse judoka Edith Bosch (1980-), die net brons had gewonnen, hem een stevige oplawaai.
De Australische roeier Josh Booth (1990-) werd huiswaarts gestuurd nadat hij straalbezopen de ramen van een restaurant en een ingenieursbureau had ingegooid. Bovendien kreeg hij de herstelfactuur van 2.175 Pond toegestuurd.
Zware jongen
Ricardo Blas Jr (1986-) van het eiland Guam, woog 218 kilo droog aan de haak en was daarmee de zwaarste judoka ooit op Olympische Spelen. Ondanks zijn gewichtsvoorsprong verloor Junior in de tweede ronde van de Cubaan Oscar Braison (1985-), die amper de helft woog.
Publiciteit verboden, maar alla
Op de Spelen zijn publiciteit en reclame uit den boze, in Londen vond men daat echter een achterpoortje voor. Zo werden de speren en discussen na iedere worp met Mini Coopertjes teruggereden naar de werpcirkel. De drie op afstand bediende elektrische voertuigjes waren een 25% grote replica van de echte Mini.
Very, very exited
Toen de Amerikaanse roeiploeg haar bronzen medaille kreeg omgehangen waren alle ogen op Henrik Rummel (1987-) gericht, die blijkbaar ‘very exited’ was. Rummel ontkende dat in alle toonaarden en verklaarde doodleuk:
"Zo ben ik en ik zweer u dat er niets aan de hand was.”
Over de fanmail achteraf werd met geen woord gerept.
Racisme en politiek
Toen een van haar Twitter berichten uitlekte mocht hink-stap-springster Paraskevi "Voula" Papachristou (1989-) van haar Olympisch Comité niet mee naar de Spelen. Tijdens de voorbereiding twitterde de Griekse naar vrienden:
"Met al die Afrikanen in Griekenland, zullen de muggen van de West Nijl tenminste huisbereide gerechten eten!"
Volgens het Grieks Olympische comité druiste deze reactie in tegen de waarden en idealen van de Olympische gedachte.
Tijdens de Spelen zelf werd Michel Morganella (1989-) om dezelfde reden huiswaarts gestuurd. Na het verlies tegen Zuid Korea twitterde de Zwitserse voetballer dat de Zuid Koreanen voor zijn part mochten opbranden en vergeleek hij hen met een 'stelletje mongolen'.
Toen uitkwam dat haar vriend banden had met een extreem-rechtse Neo Nazi partij verliet de Duitse roeister Nadja Drygalla (1989-) ijlings het Olympisch dorp. Om te vermijden dat men haar zou wegsturen hield de roeister de eer aan zichzelf en stapte ze zelf op. Het was niet de eerste keer dat Drygalla aan extremisten gelinkt werd. Het jaar voordien al moest ze het politiekorps verlaten waar ze toen werkte toen uitlekte dat ze vrienden had in de extremistische kringen.
Dopingperikelen
In maart 2012 beweerde de Zweedse Professor fysiologie en fervent anti-doping strijder Bengt Saltin (1935-2014) dat de dopingcontrole op de Spelen van Londen een verspilling van middelen zou zijn. Verder stelde hij dat bloeddoping met de bestaande controlemogelijkheden nog jaren zou gedijen en dat de belofte van het IOC, dat de Spelen van Londen ‘de schoonste ooit’ zouden zijn gewoon flauwe kul was.
Bij een dopingcontrole buiten competitie testte de Chinese zwemster Li Zhesi (1995-) in maart 2012 positief op EPO, waarvoor ze twee jaar geschorst werd en uit het Chinese team vloog.
In maart 2012 kreeg de Tsjechische vlinderslagspecialist Michal Rubácek (1986-) twee jaar schorsing nadat een dopingtest op het nationaal kampioenschap uitwees dat hij methylhexamine had gebruikt. Daardoor miste hij zijn derde Olympische deelname.
In april 2012 raakten de onderzoeksresultaten bekend van Declan Naughton, Professor Biomoleculaire Wetenschappen aan de Kingston University van Londen, waaruit bleek dat het drinken van een tas groene of witte thee de concentraties testosteron in de urine met 30% verlaagde en dat die thee dus als maskeermiddel kon gebruikt worden.
De wetenschapper lichtte meteen het WADA in, waarop dokter Olivier Rabin, de wetenschappelijk directeur van het WADA, aankondigde dat er waarschijnlijk nieuwe wijzigingen van de lijst zouden nodig zijn.
In juli 2012 kondigde WADA President John Fahey (1945-) aan dat maar liefst 107 atleten omwille van doping voor de Olympische Spelen van Londen geweigerd werden.
“Ik ben blij dat ze niet bij ons zijn, de atleten die zich doperen moeten weten dat hun kans om het ontdekken te vermijden nu de kleinste is ooit.”
Toen ze aan de Norfolk State University ging studeren vroeg en kreeg de Jamaïcaanse 400m loopster Debbie Dunn (1978-) de Amerikaanse nationaliteit aan. In 2010 won ze de 400m op het WK indoor in Doha en nadien een tweede keer goud met de estafetteploeg 4 x 400m. In juli 2012 werd ze op het gebruik van steroïden betrapt waarvoor ze twee jaar schorsing kreeg en ze dus moest thuisblijven van de Spelen in Londen.
Net voor de Spelen bekende Xue Yinxian, het gepensioneerde hoofd van de medische afdeling van het Chinees Olympisch Comité, openlijk dat de Chinezen gedurende de jaren 1980 en 1990 in zowat alle sporten verbonden middelen hadden gebruikt. De Olympiërs werden aan een door de staat gesponsord dopingprogramma onderworpen, dat naar Oost-Europees model gemodelleerd was. Steroïden en menselijke groeihormonen werden officieel als een onderdeel van ‘wetenschappelijke begeleiding’ gebruikt en moesten er voor zorgen dat China zich tot de grootste sportieve macht van de jaren 1980 en 1990 ontplooide. Atleten wisten vaak niet waarmee ze geïnjecteerd werden en het medisch personeel dat aan deze praktijken weigerde deel te nemen werd gemarginaliseerd. Xue Yinxian voegde er echter aan toe dat die toestanden niet meer gebruikt waren voor de Spelen van 2012.
Het Braziliaanse Olympisch Comité meldde dat haar roeister Kissya da Costa (1982-) na een positieve EPO test niet naar de Spelen mocht.
De Russische baanrenster Viktoria Baranowa (1990-), die in Londen aan het keirinnummer zou deelnemen, testte nog voor afreis positief op testosteron en mocht daardoor haar valiezen terug uitpakken.
Dezelfde sanctie voor dezelfde fout voor de Columbiaanse 400m loper Diego Palomeque (1993-).
Op 6 augustus maakte het Moldavisch Olympisch Comité bekend dat twee vrouwelijke atleten op doping betrapt waren. Daardoor mocht Marina Marghieva (1986-) (foto) haar deelname aan het hamerslingeren vergeten, Natatlia Artyk haar optreden in het discusnummer
De Internationale Atletiekfederatie IAAF schorste negen atleten in de aanloop van de Spelen .
"Dit onderstreept onze niet aflatende strijd tegen doping", verklaarde voorzitter Lamine Diack (1933-). "We doen er alles aan om de valsspelers eruit te halen."
Drie atleten waren op doping betrapt na een nieuwe analyse op de stalen van het WK van 2011 in het Zuid-Koreaanse Daegu en mochten in Londen niet aantreden.
De Oekrainse Nataliya Tobias (1980-), vier jaar voordien nog brons op de 1.500 meter, zat aan de testosteron, net als landgenote en 400m loopster Antonina Yefremova (1981-).
De Bulgaarse sprintster Inna Eftimova (1988-) testte positief op het groeihormoon. Alle drie kregen twee jaar schorsing.
Ook de Marokkaanse lange afstandsloper Abderrahim Goumri (1976-), de Griekse steeple specialiste Irini Kokkinariou (1981-), de Turkse van oorsprong Ethiopische lange afstandsloper Meryem Erdogan (1990-),
en de Russinnen Svetlana Klyuka (1978-), Nailya Yulamanova (1980-) en Yevgeniya Zinurova (1982-) werden van de Spelen uitgesloten. Bovendien kregen Erdogan, Kokkinariou en het Russische trio twee jaar schorsing, Goumri moest vier jaar aan de kant blijven.
De IAAF bevestigde dat Mariem Selsouli (1984-), de Marokkaanse medaillekandidate op de 1.500 meter, begin juli positief testte op een verboden diureticum. Ze vroeg geen tegenexpertise aan en werd voorlopig geschorst.
Op de Spelen zelf duurde het droevige liedje voort. Na drie dagen waren reeds 1.706 van de voorziene 5.000 dopingtests afgenomen, waarbij drie atleten positief testten nog voor het begin van de competities en daarom meteen hun koffers mochten pakken: de Oezbeekse turnster Luisa Galiulina (1992-), sprintster Tameka Williams (1989-) uit St Kitts en Nevis en de Albanese gewichtheffer Hysen Pulaku (1993-).
De Italiaan Alex Schwazer (1984-) mocht zijn titel 50km snelwandelen van Beijing niet verdedigen toen bleek dat hij op trainingskamp in Oberstdorf tijdens een onaangekondigde dopingcontrole positief had getest op EPO. De Italiaan bekende en stopte meteen ook zijn sportcarrière.
Geen Mathew Kisorio (1989-) aan de start van de marathon. Tijdens de nationale kampioenschappen in juni werd de Keniaan betrapt op het gebruik van anabolica. In een interview met de Duitse journalist en dopingexpert Hajo Seppelt (1963-) verklaarde Kisorio dat doping schering en inslag was in Kenia en dat artsen het land afreisden om de atleten van de nodige hoeveelheden te voorzien.
De Amerikaanse judoka Nick Delpopolo (1989-), die de Belg Dirk Van Tichelt (1984-) uitschakelde in de achtste finale, werd op het gebruik van cannabis betrapt en huiswaarts gestuurd.
Na zijn uitschakeling in de reeksen van de 5.000m bleek dat de Fransman Hassan Hirt (1980-) EPO had gebruikt. Huiswaarts en met onmiddellijke ingang geschorst door de eigen federatie.
De Syrische Ghfran Almouhamad (1989-), de laatste in haar reeks van de 400m horden, werd betrapt op het gebruik van methylexaneamine.
Karin Melis Mey (1983-), een Zuidafrikaanse van Turkse origine, kwalificeerde zich voor de finale van het verspringen, maar mocht daarin niet aantreden na een positieve test op testosteron. Nadien kreeg ze ook nog eens twee jaar schorsing.
Dennis Cerkovskis (1978-) vertegenwoordigde Letland in de moderne vijfkamp op vier Olympische Spelen, maar toen bleek dat hij in 2012 anabole steroïden had gebruikt werd hij twee jaar geschorst.
Op de slotdag kwam de klap op de vuurpijl toen bleek dat de Russische kogelstootster Nazdeya Ostapchuk (1980-) haar gouden medaille moest inleveren nadat ze tweemaal positief testte op het anabolicum metenolone. De Nieuw-Zeelandse topfavoriete Valerie Adams (1984-) kreeg dan toch waar ze recht op had.
De Spelen liepen langzaam naar hun einde toen er in The Journal of Asthma een artikel verscheen, waarin de Finse onderzoeker A. Aavikovan van het Paavo Nurmi Centre vaststelde dat bij Finse atleten het gebruik van astmamedicatie enorm gestegen was. In 2009 hadden 372 atleten een vragenlijst ingevuld en die antwoorden werden met een gelijkaardige enquete uit 2002 vergeleken. De inname van astmamedicatie was gestegen van 9,4% in 2002 tot 12,6% in 2009. De onderzoekers concludeerden dat dit een zorgwekkende trend was omdat hij niet samenging met een verhoging van symptomen, diagnoses of objectieve metingen van de longfunctie. Zij vroegen dat andere landen een gelijkaardig onderzoek zouden doen om de aanbevelingen van de WADA regels te wijzigen.
Geruchten circuleerden dat er op deze Olympiade een nieuw dopingproduct de ronde deed. Het schildklierhormoon thyroid stond wel nog niet op de dopinglijst van het WADA, maar werd in de wereld van de body building massaal gebruikt. Een schadelijk product dat heel riskant is voor de gezondheid.
Iedereen was benieuwd hoeveel positieve resultaten er in de toekomst uit de bus zouden vallen, nu het IOC de afgenomen stalen in diepvriezers bewaarde om ze later opnieuw te kunnen testen met nieuwere methodes.
Ljudmyla Yosypenko (1984-) uit Oekraïne werd vierde in de zevenkamp. Het jaar nadien wees een verbeterde controle echter uit dat haar bloedwaarden op doping wezen. Vier jaar schorsing en verlies van alle resultaten sedert 2012 luidde de uitspraak van het WADA.
Op 5 december meldde het IOC dat het aan zijn labo een nieuw onderzoek had gevraagd van 105 stalen, die tijdens de Olympische Spelen van 2004 in Athene waren afgenomen. Hierbij liepen vier toenmalige medaillewinnaars tegen de lamp, hun succes was aan het gebruik van steroïden te danken. Bij de mannen moest de Oekraïnse kogelstoter Yuriy Bilonoh (1974-) zijn gouden medaille inleveren, de Wit-Rus Ivan Tsichan (1976-) verloor het zilver van het hamerslingeren. Bij de vrouwen verloren de Wit-Russische discuswerpster Irina Yatchenko (1965-) en de Russische kogelstootster Svetlana Krivelyova (1969-) hun bronzen plak.
Ook paralympiërs zondigden
Doping met EPO, anabole steroïden, cortisone of zelfs cannabis werd op Olympische Zomerspelen probleemloos opgespoord, maar bij aanvang van de Paralympics gaf de Canadese bergbeklimmer en dwarslaesie patiënt Brad Zdanivsky (1977-) een opzienbarend maar hallucinant interview over toegepaste methoden van 'natuurlijke doping’ bij atleten met een dwarslaesie. In realiteit kon men die methodes als foltering omschrijven. Het doel ervan is om de bloeddruk te verhogen, de zogenaamde boosting. Personen met ruggenmergletsels hebben vaak een lage bloeddruk, bij lichamelijk gezonde mensen is er tijdens lichamelijke inspanning een automatische verhoging van bloeddruk en hartslag, bij mensen met een dwarslaesie gebeurt dit meestal niet. Door die verhoogde bloeddruk worden mensen krachtiger. Met boosting tracht men de bloeddruk door irritatie van het ruggenmerg te verhogen en dat op de meest barbaarse wijze. Een van die methodes is bijvoorbeeld om lange tijd niet naar WC te gaan, waardoor de blaas pijnlijk gevuld blijft. Sommige atleten gingen zelfs zo ver dat ze gewoon de katheder afbonden die wegens incontinentie in hun blaas stak. Maar het meest hallucinante was het gebruik van elektrische schokken op benen en genitaliën. En nog schokkender waren de incidenten waarbij atleten hun tenen verpletterden met een hamer. Boosting is allesbehalve onschadelijk, het kan tot orgaanschade, beroertes of hartaanvallen leiden. Maar het effect ervan zou enorm zijn. In 1994 verscheen een studie waarbij acht rolstoelatleten na het toebrengen van verwondingen hun chrono over 7,5 kilometer met bijna tien procent verbeterden. Om al deze redenen werd tijdens de dopingcontroles op de Paralympics ook de bloeddruk gemeten. Wie hoger scoorde dan 180 mmHg kreeg startverbod.
Maar er werd tijdens de Paralympics ook duchtig geslikt en gespoten.
De Braziliaanse gewichtheffer Bruno Pinheiro Carra (1989-) werd als eerste betrapt. Hij kreeg negen maanden aan zijn broek en een boete van 710 USD wegens het gebruik van het diureticum Hydrochlorothiazide.
Tijdens de Paralympics werd in Londen voor het eerst op het menselijk groeihormoon hgH getest. Meteen ook raak want de Russische gewichtheffers Vadim Rakitin (1976-) en Nikolai Marfin (1979-), beiden leverden een positieve plas af voor de start van het tornooi en bekenden schuld.
Ook de Georgische powerlifter Shota Omarashvili (1977-) had aan de verboden snoepjes gezeten, maar het bleek hem niet te helpen. Tijdens de competitie slaagde hij er niet in om een gewicht ook maar een keer in de lucht steken.
Ook de Australiër Peter Martin (1962-) werd tijdens de Paralympics geklist, hij had aan de Probenicide gezeten. Martin verzamelde voordien vier gouden medailles, in 1996, 2000 en 2004 was hij de beste kogelstoter bij atleten met een dwarslaesie en daaraan voegde hij in 2004 ook goud toe in het speerwerpen. Zijn oogst werd tijdens de Spelen van 1996 uitgebreid met zilver in het speerwerpen en brons in de vijfkamp op de Spelen van 2000 met vier jaar later hetzelfde eremetaal in het discuswerpen.
Zwemmen
De wereld zou er anders gaan uitzien, zo voorspelden sceptici nadat de FINA het gebruik van de speciale supersnelle badpakken had verboden. Het verbeteren van wereldrecords zou daardoor quasi onmogelijk worden. Maar zie, tijdens het openingsweekend sneuvelden er meteen drie en bij de eindafrekening stonden er negen nieuwe op de tabellen en ook 25 verbeterde Olympische besttijden.
950 zwemmers uit 160 landen streden om de 34 te verdelen titels.
In de 200m vrije slag en de 100m vlinderslag bij de mannen werd geen brons uitgereikt, wel tweemaal zilver. Ondanks alle gesofisticeerde moderne technologieën konden de nummers twee en drie niet van elkaar gescheiden worden. Raar maar waar.
De Chinese Ye Shiwen (1996-) zwom de 400m wisselslag in 4.28.43, waarmee ze een volle seconde beter deed dan Stephanie Rice (1988-) vier jaar voordien de beste in Beijing. De Australische eindigde nu zesde. Ook de 200m wisselslag was voor de Chinese. Toen ze het wereldrecord van de 400m met een volle seconde onderbood, maar ook volle vijf seconden afneep van haar persoonlijk record kwamen de tongen los bij de Amerikanen. Het woord doping was niet uit de lucht, zeker omdat ze niet konden verkroppen dat de Chinese haar laatste 50m vrije slag sneller afhaspelde dan de Amerikaanse winnaar Ryan Lochte (1984-) in de mannenfinale van datzelfde wisselslagnummer. John Leonard, hoofd van de American Swimming Coaches Association, ging zelfs een stapje verder en opperde dat de race van de Chinese hem aan een paar oude Oost-Duitse zwemsters deed denken. Maar de repliek van de Chinezen loog er niet om.
"Als er vermoedens zijn, staaf ze dan met feiten en gegevens", repliceerde Xu Qi, hoofd van het Chinese zwemteam. "Gebruik je eigen vermoedens niet om anderen af te breken. Dit is enkel maar een gebrek aan respect voor de sporters en voor het Chinese zwemmen."
Geconfronteerd met de vermoedens antwoordde Ye Shiwen op de persconferentie:
"Ik heb geen doping gebruikt, ik heb wel het gevoel dat sommige mensen bevooroordeeld zijn. Zwemmers uit andere landen hebben eveneens meerdere gouden medailles gewonnen. Hoe komt het dat die niet in vraag worden gesteld?”
"Ze is ‘clean’. Einde van het verhaal," zei Colin Moynihan (1955-), voorzitter van de British Olympic Association en in 1980 winnaar van het roeizilver in Moskou, na het bekend maken van de officiële dopingresultaten.
De Amerikaanse Dana Vollmer (1987-) vlinderde de hectometer af in 55.98, 8/100ste beter dan het vorig wereldrecord van de Zweedse Sarah Sjöström (1993-) drie jaar voordien in Rome. Laat het nu net op dit WK zijn dat de snelle badpakken voor het laatst mochten gebruikt worden. Sjöström zelf viel nu met een vierde plaats net naast het podium. Vollmer pikte ook nog eens goud mee in de 4 x 100m wisselslag en de 4 x 200m vrije slag.
De Zuid Afrikaan Cameron Van der Burgh (1988-) startte als een pijl uit een boog in de finale van de 100m schoolslag en tikte aan na 58.46, 12/100ste beter dan het vorig wereldrecord van de Australiër Rickard Brenton (1983-), drie jaar voordien in Rome. Brenton zelf tikte in die finale aan als zesde.
Maar nog was het niet gedaan, ook de wereldrecords van de 200m schoolslag moesten eraan geloven. In de halve finale bij de vrouwen zwom de Amerikaanse Rebecca Soni (1987-) 2.20.00, 12/100ste beter dan de Canadese Annamay Pierse (1983-) op het WK van Rome. In de finale zelf schroefde ze die chrono naar 2.19:59. Haar medaille oogst werd uitgebreid met goud in de estafette wisselslag en zilver op de hectometer schoolslag.
Bij de mannen werd de finale van de 200m schoolslag gewonnen door de Hongaar Daniel Gyurta (1989-), die met zijn chrono van 2.07.28 3/100ste onder de wereldtijd dook van de Australiër Christian Sprenger (1985-), een besttijd die eveneens dateerde van het WK in Rome drie jaar voordien.
Op de slotdag tikte de Chinees Sun Yang (1991-) na 1.500m vrij aan in 14:31.02, niet alleen goed voor het goud maar ook een verbetering met 12/100ste van het eigen wereldrecord, het jaar voordien gezwommen in Shanghai. De tijd van Yang betekende dat hij elke hectometer afhaspelde in 58.26. Om van te duizelen. Yang won ook nog de 400m vrije slag en finishte als tweede in de 200m vrije slag.
Het Amerikaans kwartet Missy Franklin (1995-), Rebecca Soni (1987-), Dana Vollmer (1987-) en Allison Schmitt (1990-) zwom de 4 x 100m wisselslag in 3.52:05, een nieuwe wereldrecord afgesnoept van de Australische estafetteploeg die in 2008 3.52:69 liet noteren op de Spelen van Beijing. Schmitt won ook de 200m vrije slag en de 4 x 200m vrije slag, graaide zilver mee in de 400m vrije slag en brons in de 4 x 100m vrije slag