Olympische Spelen Anekdotes

2.1 De aanwezigheid van een verboden stof of van de afbraakproducten of merkers daarvan in een staal van de sporter;

2.2 Het gebruik of poging tot gebruik van een verboden stof of een verboden methode door een sporter;

2.3 Het weigeren of verzuimen een staal af te staan zonder geldige reden na een oproep volgens de geldende antidoping regels, of het omzeilen van staalafname;

2.4 Het overtreden van de geldende eisen met betrekking tot de beschikbaarheid van de sporter voor dopingcontroles buiten wedstrijdverband, inclusief het verzuim om de vereiste verblijfsgegevens mee te delen en het niet ondergaan van dopingcontroles op basis van regels die beantwoorden aan de Internationale norm voor dopingcontroles. Elke combinatie van drie gemiste controles en/of aangifteverzuimen binnen een periode van achttien maanden zoals bepaald door de antidoping organisaties met rechtsbevoegdheid over de sporter wordt beschouwd als een dopingovertreding;

2.5 Fraude of poging tot fraude van eender welk onderdeel van de dopingcontrole;

2.6 Het bezit van verboden stoffen en verboden methoden;

2.7 Handel of poging tot handel in eender welke verboden stof of verboden methode;

2.8 Toediening of poging tot toediening aan iedere sporter binnen wedstrijdverband van eender welke verboden methode of verboden stof, of toediening of poging tot toediening aan eender welke sporter buiten wedstrijdverband van eender welke verboden methode of eender welke verboden stof die verboden is buiten wedstrijdverband, of het meewerken, aanmoedigen, helpen, bijstaan, verbergen of eender welke andere vorm van medeplichtigheid in het kader van dopingovertreding of eender welke poging tot dopingovertreding.

Men was immers tot de vaststelling gekomen dat het niet volstond om atleten tijdens wedstrijden op verboden middelen en technieken te testen. Meestal gebeurde het doperen in de weken en zelfs maanden voorafgaand aan een wedstrijd. Om deze vorm van controles mogelijk te maken verplichtte men de atleten accurate informatie over hun verblijfsgegevens te verschaffen aan de bevoegde instanties, de zogenaamde 'whereabouts'. Deze informatie driemaal niet meedelen binnen een tijdsspanne van achttien maanden of het weigeren van een controle, werd door de WADA als dopingovertreding beschouwd. Het meedelen van de whereabouts was al gebruikelijk door de Code van 2003, maar vanaf januari 2009 werd van de atleten ook verwacht dat zij voor iedere dag een tijdsbestek van zestig minuten specificeerden waarin ze voor een controle beschikbaar zouden zijn op een door hen gekozen locatie. Het was hen verboden om tijdens die duur de opgegeven plaats te verlaten. 

Van 2005 tot 2009 liep in Frankrijk een studie waarin aangetoond werd dat jaarlijks zo'n 200 à 400 personen tijdens het sporten een plotse dood stierven als gevolg van hartproblemen. 36% daarvan was jonger dan 40 jaar, 76% jonger dan 60. Mannen vertegenwoordigden 95% en 63% ervan stierf tijdens de training. Het hoogste percentage werd bij wielrenners gevonden (33%), met lopers op rang twee (21%) en voetballers (14%) op de derde plaats. In driekwart van de gevallen was een hartanomalie de doodsoorzaak.

Doping in de DDR

In het Duitse Magdeburg legde de voormalige roeister Cornelia Jeske (1963-) klacht neer om haar maandelijkse rente te kunnen krijgen voor de gevolgen van het systematisch dopinggebruik in de voormalige DDR. Vanaf haar dertiende roeide ze voor SC Dynamo Berlin onder trainer Berndt Arendt, die in 1970 in Canada met het DDR achttal wereldkampioen werd. Van meet af aan kreeg ze meerdere middelen toegediend, eerst zogenaamde vitaminen, daarna spuiten, infusies en akelig smakende eiwitdrankjes, die later door pralinen werden vervangen. Wat er in stak wist ze niet. Op 16-jarige leeftijd had ze last van zware rug- en hoofdpijn, die voor iedere wedstrijd met spuiten werden behandeld. Spierontspanners heette het. Op 18-jarige leeftijd moest ze anabolica beginnen gebruiken, wat ze weigerde. Later kwam uit dat ze op 17-jarige leeftijd al wervelschijfproblemen had, maar de artsen en trainers hielden haar daarover in het ongewisse en lieten haar verder sporten.

"Later kreeg ik ontstekingen aan mijn hartspier, blaas, nierbekken, venen en maagslijmvlies. Door de vele dopingproducten werd ook het steun- en bindweefsel beschadigd. Ik werd meerdere keren geopereerd van spataders, na de zesde ingreep stopte ik met tellen. In 2000 ben ik ingestort. In een van de medische verslagen stond genoteerd dat ik een zwaar degeneratief veranderde wervelzuil had. Ik heb nu al meer dan dertig jaar pijn waardoor ik niet kan gaan werken."

In 2003 onderging ze een gynaecologisch onderzoek waaruit bleek dat ze al vanaf haar dertiende zeven keer per maand testosteron kreeg toegediend, het jaar nadien werd dat zelfs verhoogd tot 24 keer.

In september 2009 gaf Bernd Richter (1956-) een interview aan het Duitse dagblad 'Märkischen Allgemeinen', waarin de voormalige hamerslingeraar zijn dopingervaring uit de doeken deed. Op 11-jarige leeftijd werd hij tot de Kinder- und Jugendsportschule toegelaten. Begin jaren '70 werd hij opgeroepen voor de nationale jeugdploeg en begon men al met doping te experimenteren. Toen hij op 15-jarige leeftijd borsten kreeg werd dat verklaard door 'verhoogd zweten' tijdens het sporten, wat hormonale problemen zou geven.

"Wat ze ons daar toen gegeven hebben is zelfs bij dierproeven niet toegelaten."

Na een interland op Cuba besloot de 17-jarige naar het Westen te vluchten via Hongarije en Joegoslavië. Een 'vriend' verraadde hem echter en de Stasi pakte hem op in Joegoslavië. Na een marathonverhoor sloot men hem op in de gevangenis van Berlin-Hohenschönhausen, een opsluiting die hem het leven had kunnen kosten. Door het gemis aan die dagelijkse training van tien uur dreigde een hartstilstand. Na zes maanden kreeg hij amnestie en begon hij terug te sporten, maar de Stasi sloot hem opnieuw op. De jarenlange toediening van anabolica woog later zwaar door, zijn kraakbeen brokkelde af, hij kreeg stollingsstoornissen van het bloed, worstelde met embolieën en trombose en kon enkel nog met morfine van de helse pijnen verlost worden. 

In 2009 verscheen het boek 'Meine zwei Halbzeiten: Ein Leben in Ost und West', de autobiografie van de Duitse voetbaltrainer Jörg Berger (1944-2010), die in 1979 na de interland tegen Joegoslavië naar het Westen vluchtte. Van 1976 tot 1978 had Berger de jeugdelftallen en het B-team van de DDR onder zijn hoede. Na zijn vlucht ondervond hij vrij vlug dat de Stasi hem zeer streng controleerde en herhaaldelijk bedreigde. Op zeker ogenblik belandde hij in het ziekenhuis en daar bleek dat hij vergiftigd was, vermoedelijk door de Stasi. Dat vermoeden werd na de val van de muur in de Stasi archieven bevestigd.

"In de periode dat ik het juniorenelftal van de DDR trainde, had ik steeds opnieuw met een sportarts te maken. Ik vond hem helemaal niet sympathiek en ging hem zoveel mogelijk uit de weg. Ooit zag ik hem na het middageten aan de meeste achttienjarigen gekleurde pillen uitdelen. Mijn vrouw Harriet Blank (1944-), die zelf zwemster was geweest en daarna de jeugd trainde, vertelde me dat haar zwemmertjes eveneens 'ondersteunende tabletten' kregen. Wat het precies was, wist ze niet. Zelfs als men twijfelde of het om vitaminen ging, werden ze genomen. Zo waren we nu eenmaal opgevoed."

In 1993 nam Berger met Schalke 04 deel aan het zaalvoetbaltornooi van Leipzig, waar dopingcontroles zouden gebeuren.

"Na de loting van de te controleren spelers kwam uitgerekend die man onze kleedkamer binnen die destijds 'vitaminepreparaten' aan jeugdploegen had uitgedeeld. Hij stelde zich voor als de arts die voor de Deutschen Fußball-Bunds de controle moest uitvoeren. Ik schreeuwde hem toe dat hij de kleedkamer moest verlaten of dat er anders ongelukken zouden gebeuren. Ik kon niet geloven wat ik zonet had meegemaakt, wat een schande!"

Het ging om de voormalige DFV-arts Hans-Jörg Eißmann, die na de val van de muur in Leipzig in het trainingskamp van de DFB werkte. Bovendien was hij van 1986 tot 1998 voorzitter van de Medische Commissie van de UEFA, hun raadgever van 1998 tot 2000 en vanaf 2000 dopingcontroleur voor de UEFA.

Tony Mandarich (1966-) speelde als offensive lineman in de Amerikaanse NFL. In 1989 werd hij door het magazine Sports Illustrated uitgeroepen tot 'the best offensive line prospect ever'. Een paar jaar later echter betitelde datzelfde tijdschrift hem als 'de grootste flop uit de NFL geschiedenis'. Mandarich kwam maar niet in het reine met zijn steroïdengebruik, tot hij in 2009 een boek uitbracht waarin hij chronologisch zijn huiveringwekkende dopinggeschiedenis beschreef, die niet alleen zijn carrière vernielde maar die hem bijna het leven had gekost. 

De Brazilaanse 200m-sprinter Bruno de Barros (1987-) kreeg twee jaar schorsing na een positieve EPO test.

De Nieuwzeelandse marathonloopster Liza Marie Hunter-Galvan (1969-) viel door de mand toen bleek dat ze EPO had gebruikt. Het kostte haar een schorsing van twee jaar.

In december 2007 tekende Alex Rodriguez (1975-) voor 275 miljoen Dollar een tienjarige contract bij de New York Yankees, tot dan toe het grootste bedrag ooit in de American Professional Baseball League. Nadat hij het eerst ontkende, bekende hij later tijdens een interview in het TV-programma '60 Minutes' dat hij van 2001 tot 2003 anabolica had gebruikt, de periode waarin hij nog voor de Texas Rangers speelde.

“In die tijd had baseball een andere cultuur," aldus Rodriguez. "Alles was heel losjes. Ik was jong, ik was dom, ik was naïef. En ik wilde iedereen bewijzen dat ik het waard was de grootste speler aller tijden te zijn. Ik nam een verboden product. En nu heb ik heel veel spijt.”

Later die maand hield Rodriguez een persconferentie in Tampa, waar hij in het bijzijn van heel wat teammaats meer uitleg verschafte. Hij en een niet nader genoemde neef hadden in de Dominicaanse Republiek een ‘over-the-counter’ (OTC) product gekocht, dat daar boli of bollee genoemd werd. Op vraag van Rodriguez smokkelde zijn neef het product naar de Verenigde Staten en tweemaal per maand spoot hij zich in met ‘boli’, het ‘slang’ voor Primobolan. Rodriguez beweerde dat hij niet wist dat het om een verboden product ging, maar dat hij na iedere spuit veel meer kracht had. Daarna werd Rodriguez woordvoerder van de ‘Taylor Hooton Foundation’, een organisatie die jongeren inlicht over de gevaren van het anabolica gebruik.

Maar als klap op de vuurpijl berichtte de New York Times in februari 2010 dat Rodriguez in behandeling was bij de Canadese sportarts Anthony Galea (1950-), tegen wie een onderzoek liep voor het verdelen van groeihormonen aan atleten en die toegaf dat hij ook Rodriguez behandeld had, maar enkel met ontstekingsremmende middelen.

In juli rapporteerde de New York Times dat Manny Ramírez (1972-) en David Ortiz (1975 -) samen met nog honderd andere baseball spelers positief hadden getest op anabolica.

De Kroaat Mario Kasun (1980-) werd geschorst voor het verdelen van Cathine.

Kerem Gönlüm (1977-) speelde professioneel basket bij Anadolu Efes Istanbul, maar ook met de Turkse nationale ploeg. Hij testte positief op cathine, ook gekend als d-norpseudoefedrine, waardoor hij een jaar aan de kant moest blijven.

“Omdat de verpakkingen van BALCO groter waren,” klonk het.

De Rus Kirill Sidelnikov (1988-) moest zijn gevecht tegen de Amerikaan Paul Buentello (1974-) staken wegens technisch KO, maar kreeg na die kamp ook een rekening van 2.500 Dollar voorgeschoteld met een jaar schorsing bovenop omdat hij positief testte op Stanozolol.

Na zijn overwinning op landgenoot Ross Clifton (1977-2009) werd de Amerikaan Ken Shamrock (1964-) een jaar geschorst en moest ook hij 2.500 Dollar dokken, omdat er in zijn urine 19-Norandrosterone, 19-Noretiocholanolone en Stanozolol werd gevonden. Zijn broer verklaarde hierover:

“Frank nam heel zijn leven steroïden. Waarom denk je dat zijn geest zo verward is? Hij heeft geen psyche. De steroïden gaven hem een vals gevoel van veiligheid en eens ze zijn uitgewerkt ben je geen supermens meer.”

Ross Clifton overleed datzelfde jaar op 32-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hartaanval, wat ook heel wat vragen deed rijzen.

Elf dagen voor zijn kamp tegen de Rus Fedor Emelianenko (1976-) werd de Amerikaan Joshua Lawrence Barnett (1977-) op Drostanolone betrapt. Omdat het niet de eerste keer was werd hij levenslang geschorst.

Een andere Amerikaan Cole Province (1981-) won zijn kamp tegen de Braziliaan Fredson Paixao (1979-), maar later bleek dat hij daar Methasterone voor gebruikt had. Dat kostte hem een schorsing van negen maanden en vierduizend Dollar boete.

Reni Maitua (1982-) speelde in de Australian Professional Rugby League bij de Parramatta Eels en werd ook opgeroepen voor de Australiche nationale ploeg en voor die van Samoa. In mei testte hij positief op Clenbuterol en werd hij twee jaar aan de kant geschoven.

De Australiër Justin Harrison (1974-) speelde bij eersteklasser Bath in de Engelse rugbycompetitie toen in mei bleek dat hij aan de cocaïne had gezeten. Twee jaar schorsing was het gevolg daarvan, Harrison bekende de feiten en zei doodleuk dat alle spelers het namen.

In juni werd werd bij een controle na de rugbywedstrijd Wigan-Salford cocaïne gevonden in de urine van Gareth Hock (1983-), waarvoor hij twee jaar schorsing kreeg.

De Australiër Luke Troy (1983-) werd in augustus twee jaar geschorst, nadat de douane twee aan hem geadresseerde postpakketjes onderschepte. In de zending uit Engeland zaten 21 pakken testosteron, in de Amerikaanse honderd capsules DHEA 200mg. Het hele gebeuren ontlokte het volgende:

De Russische biatleten Ekaterina Valeryevna Iourieva (1983-) wereldkampioene 2008, Albina Akhatova (1976-), olympisch kampioene 2008 en Dmitry Yaroshenko (1976-) leverden een positieve EPO-test af op de World Cup in Östersund. De drie werden twee jaar geschorst.

Tweevoudig Olympiawinner en elfvoudig wereldkampioen Frank Luck (1967-) bekende in april tijdens de TV-uitzending 'SportInside' op de WDR dat zijn toenmalige DDR-trainer hem zonder zijn medeweten het anabolicum Oral-Turinabol had toegediend. De Duitser kwam daar pas achter toen hij hij in 1994 door het Landeskriminalamtes Thüringen gevraagd werd of hij de uitgestalde producten op tafel kon thuiswijzen. Hij herkende de pillen maar had er geen weet van dat het anabolica waren, ze hadden hem al die jaren wijsgemaakt dat het om vitaminen ging.

Bij de Russische langloopster Natalja Matwejewa (1986-) werd EPO gevonden tijdens het Worldcup van januari in het Canadese Whistler, waarvoor ze twee jaar schorsing aan haar been kreeg.

De Russische bross country skiër Yevgeny Dementyev (1983-) testte in augstus positief op EPO wat twee jaar toekijken betekende. 

Sumoworstelen

Nadat zijn arrestatie voor het bezit van cannabis werd Wakakirin Shinichi (1983-) uit de Japan Sumo Association verbannen. Na een maand brommen bekende hij schuld en kreeg hij tien maanden gevangenis aangesmeerd. Het jaar nadien werd hij professioneel worstelaar.

Tennis

Op het tornooi van Miami testte de Fransman Richard Gasquet (1986-) positief op cocaïne. Als excuus haalde hij aan dat hij een meisje had gekust die toxicomane was. Hij kreeg twaalf maanden schorsing aangesmeerd, die later naar 2,5 gereduceerd werd.

Na een positieve test op methylhexanamine mocht de Tsjech Ivo Minár (1984-) acht maanden vanop de zijlijn toekijken.

Triathlon

In oktober startte de Oostenrijkse antidopingscommissie een dopingonderzoek naar ex-renner en triathleet Hannes Hempel (1973-). Zijn landgenoten wielrenner Bernhard Kohl (1982-) en triathlete Lisa Hütthaler (1983-) noemden hem als leverancier van de Cera waarvoor beiden gepakt en geschorst werden. Hütthaler deed er nog een schepje bovenop door te verklappen dat hij haar had aangeraden om een medewerkster van het onderzoekslabo om te kopen voor het wegwerken van de onderzoeksresultaten. In juni 2010 kreeg Hempel vier jaar schorsing, maar twee jaar later werd die opgeheven omdat hij positief aan het onderzoek meewerkte. In april 2013 kwam het bericht dat Hempel tijdens een onaangekondigde controle op training een positieve plas had afgeleverd op testosteron, waarop hij levenslang naar de kant moest.

Voetbal

In augustus werden dertien spelers van de Cypriotische eersteklasser APOP Kyniras op het gebruik van anabolica betrapt.

In september kloeg de familie van Bruno Beatrice (1948-1987) (foto), oud-speler van AC Fiorentia, zijn ex-trainer Carlo Mazzone (1937-) aan. De familie eiste een schadevergoeding omdat Beatrice in 1987 op 30-jarige leeftijd aan leukemie was gestorven. Twee jaar eerder waren ook twee van zijn oud-ploegmaats gestorven, Nello Saltutti (1947-2003) kreeg op 56-jarige leeftijd een fatale hartaanval, Ugo Ferrante (1945-2004) stierf aan de gevolgen van keelkanker. In september 2010 beval het Openbaar Ministerie van Firenze een onderzoek naar de toestand van ex-speler Giancarlo Galdiolo (1948-), die op 61-jarige leeftijd een zeldzame vorm van dementie kreeg. Nadien werden meerdere spelers genoemd die in de jaren '80 voor AC Fiorentina speelden en die zwaar ziek of reeds gestorven waren. Het eerste verdacht overlijden was dat van Armando Segato (1930-1973) die op 43-jarige leeftijd de ongeneeslijke zenuwziekte ALS kreeg. Giuseppe Longoni (1942-2006) overleed in 2006 aan een reeks hersenbloedingen, doelman Massimo Mattolini (1953-2009) aan nierinsufficiëntie, Mario Sforzi (1956-2004) aan een lymfoom, Giorgio Mariani (1946-2011) aan kanker, Stefano Borgonovo (1964-2013) belandde met ALS in een rolstoel en overleed op 49-jarige leeftijd. Giancarlo Antognoni (1954-) overleefde een hartinfarct, bij Giancarlo De Sisti (1943-) werd een hersenabces verwijderd en Domenico Caso (1954-) genas van leverkanker. Al deze ziektes en sterfgevallen werden aan de twee medicamenten gelinkt die de spelers in de jaren '70 van hun trainer moesten slikken: het hormoonstimulans Cortex en het analepticum Micoren, maar ook de pijnstiller Optalidon werd royaal toegediend.

De Boliviaan Miguel Hoyos (1981-) speelde bij Hapoel Tel Aviv toen hij betrapt werd op het gebruik van Dexamethasone, waarop zijn contract ontbonden werd.

Na de kwalificatiewedstrijd voor het WK voetbal tegen Bahrein werden sporen van cannabis aangetroffen bij de Oezbeek Anzur Ismailov Husanovich (1985-), waarop hij drie maanden geschorst werd.

Anzur Ismailov (1985-) uit Uzbekistan speelde in de Chinese competitie bij Changchub City, een stad met zeventien miljoen inwoners in het noordoosten van China. Hij werd ook voor de nationale ploeg van zijn geboorteland opgeroepen, waarmee hij in juni na de kwalificatiewedstrijd voor het WK tegen Bahrein betrapt werd op het gebruik van cannabis. Hij kreeg drie maanden schorsing.

Wielrennen

In een interview met het Duitse weekblad ‘Der Spiegel’ bekende de Duitser Jörg Jaksche (1976-) dat hij een klant was van de omstreden Spaanse sportarts Eufemiano Fuentes (1955-). Bovendien beschuldigde hij zijn Belgische sportbestuurder Walter Godefroot (1943-) ervan dat die volledig op de hoogte was van dat dopinggebruik.

In het Duitse weekblad 'Bild am Sonntag' beweerde Jaksche dat hij in juli 2007 de Duitse politie alle namen had doorgespeeld van personen die bij het dopinggebruik betrokken waren. Vooral Rudy Pevenage (1954-) zou hem EPO hebben bezorgd. Bovendien zou Claudio Sprenger, de sportarts van het team, hem in 1997 en 1998 regelmatig insuline hebben ingespoten, een product dat in die periode wel nog niet op de lijst van de verboden middelen stond.

De Nederlander Thomas Dekker (1984-) werd twee jaar geschorst voor zijn EPO gebruik uit 2007. Hij gaf dat gebruik ook toe. Later publiceerde hij het boek 'Mijn gevecht' waarin hij niet alleen de dopingpraktijken in de wielersport uit de doeken deed, maar waarin hij ook uitgebreid inging op de seksuele uitspattingen in het wielerpeleton. Het werd hem niet in dank afgenomen, hj kreeg zelfs doodsbedreigingen.

De Oostenrijker Christian Pfannberger (1979-) testte bij een controle op training positief op EPO. Na 2004 een tweede positieve dopingtest leverde hem 20 jaar schorsing op.

De Roemeense Esther Good (1987-) kreeg twee jaar schorsing nadat een dopingcontrole de aanwezigheid van het diureticum furosemide openbaarde. Al haar resultaten werden geschrapt en ze moest vijf zilveren medailles inleveren.