Olympische Spelen Anekdotes

Het EK van Split was de grote doorbraak van Katrin Krabbe (1969-), ze won de 100, 200 en 4 x 100m. Enkele maanden later op het WK in Tokio was ze opnieuw de snelste over 100 en 200m en klopte ze zowaar Gwen Torrence (1965-) en Merlene Ottey (1960-). In 1992 werd ze geschorst wegens dopinggebruik, trainer Thomas Springstein (1958-) had haar en loopmaatje Grit Breuer (1972-) clenbuterol gegeven, een middel tegen astma dat toen officieel nog niet verboden was. Beide atletes leverden nochtans een ‘clean’ urinemonster af, spijtig genoeg voor hen van een en dezelfde vrouw die ook nog eens zwanger bleek te zijn, waarop de Duitse Bond hen één jaar schorste. De IAAF deed daar nog een jaartje bovenop. In tegenstelling tot Breuer ging Krabbe in beroep, maar daarin werd ze opnieuw veroordeeld en verloor ze ook nog eens 1,2 miljoen Duitse Mark aan sponsorgelden en wedstrijdpremies. Ze waagde een comeback, maar toen die mislukte betekende dat het einde van haar sportcarrière.

De Oekraïnse Natalia Grigoryeva (1962-) vertegenwoordigde Rusland op de Spelen van 1988 in Seoel op de 100m horden en haalde in 1991 brons op het WK in Tokio. Het jaar nadien werd ze betrapt op het gebruik van steroïden.

Ook de Russische Natalya Artyomova (1963-), een specialiste van de 1.500 en de 3.000m liep tegen de dopinglamp toen men in 1992 sporen van anabole steroïden in haar urine vond.

De Amerikaanse kogelstoter Brent Noon (1971-) kwam in 1992 niet opdagen voor een dopingcontrole en werd daarvoor door de Amerikaanse bond vijf weken geschorst. Die schorsing werd herzien omdat hij beweerde dat ze de aanmaning naar zijn oud adres in California hadden gestuurd, terwijl hij naar Georgia verhuisd was. Tijdens de Olympische trials kon hij zich niet plaatsen voor de Spelen van Barcelona, als reden gaf hij mentale angst op en twee jaar later won hij het proces dat hij tegen de Amerikaanse Atletiekbond had aangespannen. Hij kreeg een een miljoen Dollar schadevergoeding. In 1996 liep hij echter tegen de lamp, de test toonde het gebruik van methandieone en daarvoor werd hij vier jaar geschorst.

De Noorse kogelstoter Jan Sagedal (1960-) leverde in 1992 een positieve test af op het verboden product metandienone waarvoor hij vier jaar geschorst werd voor alle sporten omdat het na 1987 al de tweede keer was.

Landgenoot en collega kogelstoter Lars Arvid Nilsen (1965-) kreeg een levenslange schorsing voor alle sporten omdat hij voor de tweede maal positief testte op anabolica. In 2004 werd zijn straf gemilderd, hij mocht vanaf toen in alle sporten aantreden behalve kogelstoten, maar niet op nationale of internationale competities.

Bodybuilding

Na de winst in de Nederlandse Grand Prix, zijn achtste pro overwinning op drie jaar tijd, zakte Mohamed Benaziza (1959-1992) backstage in mekaar. Zeven uur later was de Algerijnse bodybuilder dood als gevolg van een hartaanval. De diuretica die hij voor de wedstrijd slikte hadden het voor zijn hart broodnodige magnesium en kalium uit het lichaam verdreven. Zijn dood was het meest tragische aan diuretica gerelateerde ongeval, om dezelfde redenen en door een extreem hoge dehydratie belandden ook andere bodybuilders van het podium in het ziekenhuis.

Snelschaatsen

Tijdens een persconferentie bekende de Chinese snelschaatster Qiaobo Ye (1964-) dat ze samen met een ploegmaatje vier jaar voordien op de Olympische Winterspelen van Calgary betrapt was op doping en dat ze beiden daarom 'wegens blessures' uit competitie waren gestapt. Maar ze meldde er meteen bij dat de doping haar door een sportarts was toegediend.

Voetbal

In Uruguay werd een voetbaltrainer levenslang geschorst omdat hij zijn 12-jarige spelertjes soda liet drinken die vol pijnstillers zat.

Thomas Möller (1957-) van de Duitse Bundesligaclub Eintracht Braunschweig testte positief op het gebruik van katovit en etilefrine, maar eigenaardig genoeg werd hij niet geschorst omdat zijn team de wedstrijd verloren had.

Wielrennen

Begin van de jaren 1990 stierven zo’n twintig professionele renners een mysterieuze dood. Alle autopsieën vertoonden een verhoogde bloedviscositeit en verkalking van de aders, duidelijke nevenwerkingen van EPO-gebruik.

Na twee dagen wedstrijd verliet de volledige PDM ploeg de Tour de France van 1992. Alle renners kampten met dezelfde symptomen: koorts, vermoeidheid, spijsverteringsproblemen, versnelde hartslag, gewrichts- en spierpijnen. Bloedonderzoek toonde een verhoogd aantal witte bloedcellen aan, wat op een virale infectie kon wijzen. In de daaropvolgende dagen kwamen de ploegleiders met alle mogelijke verklaringen, een defecte airconditioning in het hotel, nadien een voedselvergiftiging in een ander hotel. Daarna was het geen virale, maar een bacteriële infectie en nog iets later zouden de drinkbussen met salmonella zijn besmet. Maar ook die ballon ging niet op, omdat geen enkele renner diarree had. Dan maar de schuld geschoven op slecht gesteriliseerde injectiespuiten met lipiden.

Op het einde van de maand bekende ploegleider Erik Breukink (1964-) eindelijk dat men de renners gedwongen had om te liegen. De meest waarschijnlijke verklaring was een overmatig EPO-gebruik wat tot een griepachtig syndroom kan leiden.

De Deense renner Jesper Worre (1959-) testte positief op amineptine. Hij bekende de overtreding en kreeg daarom een voorwaardelijke straf. Nadien werd hij vooral bekend om zijn sterke en compromisloze strijd tegen het dopinggebruik in het wielerpeloton.