1981
1981
Omwille van de vele door de anabolica inspuitingen veroorzaakte complicaties moest Catherine Menschner (1967-) op haar veertiende stoppen met zwemmen. Ze hield er een permanente beschadiging aan de ruggengraat en de voortplantingsorganen aan over. Op zesjarige leeftijd won ze haar eerste wedstrijd en daarom werd ze tot de Oost-Duitse sportacademie toegelaten, waar ze allerlei helgekleurde snoepjes moest slikken. Op haar elfde voerde ze probleemloos honderd push-ups uit. Na het sporten kreeg ze met moeite 250 gram omhoog, leed ze voortdurend rugpijn, was ze kort van adem en kreeg ze regelmatig infecties aan haar buitensporig grote longen. De zeven miskramen die ze kreeg schreef ze eveneens toe aan de producten die ze in haar jeugd kreeg ingespoten. Na haar sportieve carrière werkte ze als journaliste in Berlijn.
Atletiek
De Finse atleet Kaarlo Maaninka (1943-) won op de Olympische Spelen van 1980 in Moskou zilver op de 10.000m en brons op de 5.000m. Het jaar nadien bekende hij dat dat dank zij bloeddoping was, die toen nog niet verboden was.
De Duitse hamerslingeraar Uwe Beyer (1945-1993) bekende in een maandblad dat hij jarenlang anabolica had gespoten waardoor hij op de Spelen van 1964 in Tokio de bronzen medaille kon winnen. Toen hij in 1993 stierf aan een hartaanval werd dit aan zijn overmatig gebruik gelinkt.
Op 7 juli 1981 verbeterde de Amerikaan Ben Plucknett (1954-2002) het wereldrecord discuswerpen met een worp van 72m34. De week nadien schrapte de International Association of Athletes zijn naam echter van de tabellen nadat hij positief had getest op anabolica.
Voetbal
De Paraguayaanse voetballers Cesar Diaz, Mariano Pesca, Ortiz Aquino en Aldo Florenti van vice-kampioen Club Cerro Porteno kregen drie tot vijf jaar gevangenis nadat ze op doping werden betrapt.
De Belgische sportarts Andre Noret vertelde in 1981 over zijn eerste dopingervaringen uit de jaren '50 in het voetbal:
"Als student zetelde ik in het bestuur van een grote Belgische voetbalclub, die een belangrijk internationaal tornooi van grote Europese jeugdteams organiseerde. Elk elftal kreeg een begeleider toegewezen, ik zat bij de Italianen die een arts hadden meegebracht. Revolutionair voor die dagen, geen enkel ander team had medische begeleiding voor zijn junioren, zelfs de Engelsen, de Duitsers, de Fransen of de Nederlanders niet.... Na het medisch onderzoek, verdeelde de Italiaanse arts grote hoeveelheden medicatie bij het opstaan en naar bed gaan en voor iedere maaltijd. Bovendien gaf hij sommige spelers een kwartier voor iedere wedstrijd intraveneuze of intramusculaire injecties.... Hij vertelde me dat de in het hotel verdeelde medicamenten vitamines, tonica en preventieve middelen voor leverbeschadiging waren, over de inhoud van de spuiten loste hij niets.... Wantrouwig geworden verloor ik Dr X niet meer uit het oog en op zekere avond zag ik hem 's avonds lege ampullen wegwerpen in een aan het stadion grenzende straat, die hij zorgvuldig in een zak verstopt had. Enkele uren later ging ik op zoek naar de lege ampullen, die me het geheim moesten verraden waarom de jonge spelers nooit moe werden. Het waren amfetamines, die hij aan jonge kerels van 17 tot 19 jaar had toegediend."
Drie jaar nadat Argentinië in de eigen hoofdstad Buenos Aeres de finale het WK met 3-1 won van Nederland, onthulde ploegarts Rubén Oliva (1923-2013) in het Franse dagblad 'Le Figaro' dat dat met behulp van prestatiebevorderende middelen gebeurde.